40 Kere Söylersen Olurmuş Ya Başlıyorum Saymaya

Hafızamın seni hala içinde barındıran kısmını kaybetmek istiyorum ..
Hep yanımda taşıdığım bir eşya gibi bir anlık bir dalgınlıkla onu bir yerlerde unutmak
Sonra nasıl olsa bulamam diyip hiç aramamak zaten yokmuş aslında hiç olmamış saymak …
Sen gittiğinde de böyle olsaydı keşke aklımın haritasında kendime çizdiğim çıkış yolları !
Onca gözyaşı akmasaydı yeşilimden ..
Ve bilmeseydim keşke - asıl içimde içinde yüzdüğüm bir deniz - olduğunu !
Çocukluğuma ait bir anı canlanıyor gözlerimde
Annem sesleniyor arkamdan ” çok açılma kızım boğulursun ”
Ve içimdeki deniz …….
Gerçekmiş gibi nefesim kesiliyor bir an !
Çok korktuğumda ya da çok kötü bir olayla bir başıma kaldığımda yaptığım gibi iyi şeyler düşünmeye zorluyorum zihnimi ..
Pembe bisikletim
Geçen yıl çıktığım tatil
En sevdiklerimle kutladığım doğum günüm
Çocukluğum …
Baktım ki avutmuyor devam ediyorum !
Bana ilk baktığın gün
Sevgi dolu sarılışın
-Nefesimsin- diyen sesin ….
Bataklık gibi !
Bir dal bulupta tutunmaya başladığım o an
Birinin gelipte dalı kesmesi gibi !


Önce bildiğim bütün yalanları
Sonrada sayende öğrendiklerimi
Bir bir söyledim kendime !
İnanırım sandım olmadı
Olduramadım !
Bütün yolları denedim ..
Bütün keder sınavlarına girdim ..
Ama sınıfta kaldım !
Yine çaldın kapımı …
Yine esir aldın parçalanmış ruhumu …
Yaralıyken zaten bir de esaret reva mı sen söyle !


Kırk kere söylersen olurmuş derler ya başlıyorum saymaya ..
Unuttum !
Unuttum !
Unuttum !
Unuttum !
Unuttum !